Yφίσταται διάχυτη η εντύπωση, ότι μόνον η Καθολική Εκκλησία είχε υποπέσει σε τόσο παρηκμασμένη αντίληψη της αποστολής της, ώστε να εφαρμόσει την πρακτική των περίφημων συγχωροχαρτιών. Όμως απ’ ότι φαίνεται η θεοκρατία Δύσεως και Ανατολής ήταν ένα και το αυτό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποίησε σε σημαντική έκταση τα συγχωροχάρτια, σε συνάρτηση αρχικά και με τον φόβο της διαρροής πιστών προς την Παπική Εκκλησία, που εξασφάλιζε, έστω και έναντι αμοιβής, την διέλευση στον Παράδεισο. Ήταν μία πρακτική συνήθης, οργανωμένη κατά τις εκκλησιαστικές επιδιώξεις. Η χρήση τους ανάγεται ήδη στον 15ο αιώνα. Όταν μάλιστα η παπική εξουσία έθεσε υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα των ορθοδόξων ιεραρχών να εκδίδουν και αυτοί συγχωροχάρτια, ο πατριάρχης Δοσίθεος ισχυρίσθηκε -αβάσιμα ωστόσο-, ότι ο θεσμός ήταν καθιερωμένος ήδη από τα πρώιμα μεσαιωνικά χρόνια λέγοντας "αρχής παρείχον και έως άρτι παρέχουσιν οι της καθολικής Εκκλησίας αγιώτατοι Πατριάρχαι" (σημ. ο όρος "καθολική" δεν αναφέρεται στην Δυτική εκκλησία, αντιθέτως προσδιορίζει την Ανατολική· βλέπε Σύμβολον της Πίστεως: "Πιστεύω εις μίαν αγίαν, αποστολικήν και καθολικήν Εκκλησίαν"). Η επιμήκυνση αυτή της χρονικής υπάρξεως των συγχωροχαρτιών κατ’ ουσίαν αποσκοπούσε στην διά της παλαιότητος νομιμοποίηση του θεσμού.
Η έκδοση των συγχωροχαρτιών δεν ήταν απόρροια κάποιας προσδιορισμένης αποφάσεως των εκκλησιαστικών αρχών, αλλά η ύπαρξη και χρήση τους θεωρήθηκε απλά δεδομένη και καθ’ όλα νόμιμη. Τον 16ο αιώνα η χρήση τους φαίνεται να έχει γενικευτεί. Τα συγχωροχάρτια, αρχικά χειρόγραφα, μετατρέπονται σε έντυπα από τα μέσα τού 17ου αιώνος. Στα τέλη του 17ου αιώνα εκδηλώθηκε στάση από τον ηγούμενο της μονής του Σινά, Ανανία, ο οποίος βρισκόταν σε ανταγωνισμό με την Ιερουσαλήμ για την προσέλκυση πιστών στα προσκυνήματα. Με την ανεξαρτητοποίησή του εξέδωσε ο Ανανίας δικά του συγχωροχάρτια, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την έχθρα των τεσσάρων ορθόδοξων πατριαρχών. Του καταλόγισαν λοιπόν σε πατριαρχική σύσκεψη την αποστασία αλλά πρωτίστως την οικειοποίηση του δικαιώματός τους για έκδοση χαρτιών συγχωρήσεως από πάσης αμαρτίας: "… ετόλμησε διαμερίζειν και συγχωροχάρτια στάμπινα ο ηγούμενος, όπερ μόνον τοις Πατριάρχαις εφειμένον εστί", όπως αναφέρεται σε εγκύκλιο που εξέδωσε το έτος 1689 ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικος. Εδώ συμπεραίνεται ότι ο ηγούμενος Ανανίας έδειξε κλασική αχαριστία παραγιού, ο οποίος έμαθε την τέχνη πλουτισμού κοντά στους «μάστορες» και θεώρησε καλό να αυτονομηθεί και να «δουλεύει» πλέον για δικό του λογαριασμό…
Σε επίσημο πατριαρχικό και συνοδικό κείμενο του 1709 αναφέρονται τα εξής: "Παλαιαί συνήθειαι, μη αντικείμεναι μεν τοις ιεροίς κανόσι, πανσόφως δε και οικονομικώς υπό θεοφόρων ανδρών ευρεθείσαι, ότι συντελούσαι κατά καιρικάς περιστάσεις προς τι τέλος αγαθόν [...] ων καίπερ τας αιτίας ακριβώς ουκ επιστάμεθα δια το αγράφους είναι, μέντοιγε εκ του αδιακόπως ενεργείσθαι κατά τόπους, αρχαίαι τινές είναι και αριδήλως". Το κείμενο αυτό ασχολείται με τον τρόπο διανομής των συγχωροχαρτιών.
Επρόκειτο με βεβαιότητα για έναν νεωτερισμό, καθώς έρχονταν κατά κάποιον τρόπο σε αντίθεση με την διδασκαλία της Εκκλησίας για την μετάνοια και την άφεση αμαρτιών. Ουσιαστικώς συμπλήρωναν την τελευταία και μετάλλασσαν τα επιμέρους στοιχεία τους. Η άφεση συνοδευόταν υποχρεωτικώς από την εκπλήρωση θρησκευτικών ποινών, τα επονομαζόμενα "επιτίμια".
Η έκδοση των συγχωροχαρτιών δεν ήταν απόρροια κάποιας προσδιορισμένης αποφάσεως των εκκλησιαστικών αρχών, αλλά η ύπαρξη και χρήση τους θεωρήθηκε απλά δεδομένη και καθ’ όλα νόμιμη. Τον 16ο αιώνα η χρήση τους φαίνεται να έχει γενικευτεί. Τα συγχωροχάρτια, αρχικά χειρόγραφα, μετατρέπονται σε έντυπα από τα μέσα τού 17ου αιώνος. Στα τέλη του 17ου αιώνα εκδηλώθηκε στάση από τον ηγούμενο της μονής του Σινά, Ανανία, ο οποίος βρισκόταν σε ανταγωνισμό με την Ιερουσαλήμ για την προσέλκυση πιστών στα προσκυνήματα. Με την ανεξαρτητοποίησή του εξέδωσε ο Ανανίας δικά του συγχωροχάρτια, με αποτέλεσμα να προκαλέσει την έχθρα των τεσσάρων ορθόδοξων πατριαρχών. Του καταλόγισαν λοιπόν σε πατριαρχική σύσκεψη την αποστασία αλλά πρωτίστως την οικειοποίηση του δικαιώματός τους για έκδοση χαρτιών συγχωρήσεως από πάσης αμαρτίας: "… ετόλμησε διαμερίζειν και συγχωροχάρτια στάμπινα ο ηγούμενος, όπερ μόνον τοις Πατριάρχαις εφειμένον εστί", όπως αναφέρεται σε εγκύκλιο που εξέδωσε το έτος 1689 ο πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικος. Εδώ συμπεραίνεται ότι ο ηγούμενος Ανανίας έδειξε κλασική αχαριστία παραγιού, ο οποίος έμαθε την τέχνη πλουτισμού κοντά στους «μάστορες» και θεώρησε καλό να αυτονομηθεί και να «δουλεύει» πλέον για δικό του λογαριασμό…
Σε επίσημο πατριαρχικό και συνοδικό κείμενο του 1709 αναφέρονται τα εξής: "Παλαιαί συνήθειαι, μη αντικείμεναι μεν τοις ιεροίς κανόσι, πανσόφως δε και οικονομικώς υπό θεοφόρων ανδρών ευρεθείσαι, ότι συντελούσαι κατά καιρικάς περιστάσεις προς τι τέλος αγαθόν [...] ων καίπερ τας αιτίας ακριβώς ουκ επιστάμεθα δια το αγράφους είναι, μέντοιγε εκ του αδιακόπως ενεργείσθαι κατά τόπους, αρχαίαι τινές είναι και αριδήλως". Το κείμενο αυτό ασχολείται με τον τρόπο διανομής των συγχωροχαρτιών.
Επρόκειτο με βεβαιότητα για έναν νεωτερισμό, καθώς έρχονταν κατά κάποιον τρόπο σε αντίθεση με την διδασκαλία της Εκκλησίας για την μετάνοια και την άφεση αμαρτιών. Ουσιαστικώς συμπλήρωναν την τελευταία και μετάλλασσαν τα επιμέρους στοιχεία τους. Η άφεση συνοδευόταν υποχρεωτικώς από την εκπλήρωση θρησκευτικών ποινών, τα επονομαζόμενα "επιτίμια".
Είναι η μοίρα του ελληνισμού να δέχεται διώξεις
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό τους μισάνθρωπους των εβραιογενών θρησκειών.
Μουσουλμάνοι(1916-1923), Χριστιανοί επί Βυζαντίου.
Ένα από τα πολλά αποτρόπαια εγκλήματα των Βυζαντινών κατά του ελληνισμού που και σήμερα αποκρύπτεται διασώζει ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στο 19ο βιβλίο του έργου του ("Rerum Gestarum Libri XXXI") 31 τόμων. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος ήταν ο ιστορικός του Ρωμαίου Χριστιανού αυτοκράτορα Κωνστάντιου του Β΄, κατά την εποχή του οποίου άρχισαν οι πιο αποτρόπαιοι διωγμοί εναντίον των Ελλήνων. Στην σημερινή πόλη του Δυτικού Ισραήλ την Beth Sian, γνωστή στους ΄Ελληνες ως Σκυθόπολις, τον 4ο αι. μ.Χ. γύρω στο 341 λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης για δύο δεκαετίες, δηλαδή καθ' όλην την διάρκεια της κατοχής του βυζαντινού θρόνου από τον δευτερότοκο γιο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, τον Κωνστάντιο τον Δεύτερο.
Η Σκυθόπολις υπήρξε ο τόπος συγκέντρωσης βασανισμού και θανάτωσης των Ελλήνων, όλων όσων δηλαδή αρνήθηκαν να ασπασθούν το δόγμα του Χριστιανισμού. Αναφερόμενος ο Εμμανουήλ Ροίδης στου Αμμιανού Μαρκελλίνου τα Ιστορικά, γράφει στο έργο του "Πάπισσα Ιωάννα" σημ. 200 : "Ήρκει να κατηγορηθή τις (κάποιος Έλληνας-Εθνικός) υπό κακόβουλου κατασκόπου ότι έφερε περί τον τράχηλο φυλακτήριον κατά του πυρετού, ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρομάντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται (Έλληνες) ων οι μέν απέθνησκον καθ" οδόν, οι δε εν τοις δεσμοτηρίοις, οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν ...; πόλιν όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον". Ammianus Marcellinus History Books 14-19 (Laesae Maiestatis multi arcessiti damnati (12) Constantius et Gallus. Harvard University Press. John C. Polfe). Το σφαγείον της Σκυθόπολις υπήρξε επινόηση ενός νοσηρού εγκεφάλου, του Επισκόπου Αλεξανδρίας Γεωργίου.
Σκοπός του Γεωργίου ήταν η καθολική εξόντωση των Ελλήνων. Ο αυτοκράτορας Κωνστάντιος Β΄ δέχθηκε και έστειλε στην Ανατολή τον αρχιγραμματέα της Αυλής του τον Παύλο, περιβόητο για την σκληρότητά του, αποκαλούμενο και Τάρταρο. Αυτός ο Παύλος και ο Γεώργιος σε συνεργασία οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης. Γράφει ο Αμμιανός Μαρκελλίνος : Το ανθρωπόμορφο αυτό κτήνος, ο Παύλος, διέθετε τόση εξουσία και δύναμη ώστε "με μία κίνηση του κεφαλιού του, με ένα νεύμα του μόνο εξηρτάτο η ζωή όλων όσων περπατούσαν στην γή". 19:12,13 Αναφέρει ο Ροίδης ανακαλώντας τα ιστορικά του Αμμιανού Μαρκελλίνου, μεθόδους βασανιστηρίων εναντίον των Ελλήνων : "Εις την Σκυθόπολιν όπου είχε στηθή το χριστιανικό κρεουργίον ...; Εκεί συνεδρίαζαν ευσεβεις δικασταί (χριστιανοί ευσεβείς) αμιλλώμενοι τους πλοίονας ειδωλολάτρας (Έλληνες Εθνικούς) να οπτήση επί σχάρας, να βράση εντός ζέοντος ελαίου, ή να κατακόψη μεληδόν"
Σαράντα χρόνια αργότερα, αφανίστηκαν 80 και πλέον πόλεις της κυρίως Ελλάδος από τον Χριστιανό Αλάριχο, μετά από βυζαντινή αυτοκρατορική διαταγή.
Τα απάνθρωπα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στην Σκυθόπολη αποδεικνύουν ότι δεν υπήρξε ποτέ Ελληνικότητα του Βυζαντίου, ούτε ποτέ Ελληνορωμαϊκό Κράτος, εφ' όσον ήταν οι εκχριστιανισμένοι Ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που άρχισαν τους διωγμούς κατά των Ελλήνων. Ουδέποτε υπήρξε ελληνοχριστιανισμός, εφ΄ όσον ήταν οι ταγοί της χριστιανοσύνης και το εβραιογενές χριστιανικό δόγμα που επιδόθηκαν σε συστηματική καταστροφή της Ελληνικής Παιδείας, κατεδάφισαν αρχαία ελληνικά αριστουργήματα, έκαψαν βιβλιοθήκες και χιλιάδες τόμους σ όλους τους κλάδους των επιστημών, της φιλοσοφίας. Λίγοι τελικά Έλληνες επέζησαν από τις γενοκτονίες αυτές.
Οι ιουδαικές θρησκείες, όχι μόνο δεν συνέβαλαν στην ευτυχία των ανθρώπων, αλλά τους οδηγούν στον όλεθρο. Από την ίδρυσή τους μέχρι σήμερα, εκατομμύρια έχουν σκοτωθεί σε θρησκευτικές διαμάχες και πολέμους. Είναι, βεβαιωμένα, η πρώτη αιτία βίαιου θανάτου στην ιστορία. Και ο πρόξενος άφατης οδύνης σε όλο τον κόσμο –όπως αποκαλύπτουν καθημερινά οι εφημερίδες,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο ραδιόφωνο, η τηλεόραση.
Δεν πρέπει να έχουμε, καμία αντίρρηση στο να πιστεύει ο κάθε άνθρωπος ό,τι θέλει, στο να ασκεί ελεύθερα την πίστη του, να λατρεύει όπως θέλει τον Θεό του, χωρίς όμως να τον εμπορεύεται (που είναι
ό,τι πιό ανήθικο) και να ζει σύμφωνα με τις εντολές της θρησκείας του. Φτάνει να μην επιβάλει την πίστη του στους άλλους, να μην επεμβαίνει στη ζωή τους.
ΣΥΜΦΩΝΩ ΦΙΛΕ ΜΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή