Η ΜΑΖΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Στα αρχαία χρόνια φάνηκε γενικά σαν μαγνητισμός. Πολύ αργότερα μίλησαν για ηλεκτρισμό. Ο Νεύτων μίλησε για παγκόσμια έλξη. Μετά μίλησαν για ηλεκτρομαγνητικό φάσμα και χρησιμοποίησαν τα ραδιοφωνικά κύματα. Χρειάστηκαν ένα μέσο διάδοσης για τα ηλ/κά κύματα, το οποίο ονόμασαν "αιθέρα", όμως γρήγορα τον απέρριψαν για να το αποκαλέσουν "ελαστική επιφάνεια". Σήμερα αναζητούνται τα βαρυτικά κύματα και ερευνούν τη "σκοτεινή "ύλη". Είναι αλήθεια, όλη η (ισοδύναμη) μάζα του Σύμπαντος "υπάρχει" σε ένα σημείο, με τη μέγιστη ελκτική δύναμη, μόνο που το σημείο αυτό δεν βρίσκεται στο μακρινό παρελθόν. Βρίσκεται στο παρόν και παρουσιάζεται με τη μορφή του κενού, όμως, πεπερασμένου χώρου (μη Ευκλείδειας γεωμετρίας). Ο υλικός κόσμος διαρκώς δημιουργείται από το διαταραγμένο κενό χώρο, στις πιο μικρές διαστάσεις του με τις μικροσκοπικές " εκρήξεις " του. Το Σύμπαν ήταν πάντοτε πλήρες και ποτέ δεν δημιουργήθηκε. Όχι μόνο αυτό δεν απουσιάζει, αλλά αντιθέτως ο κόσμος ο οποίος λείπει χρησιμεύει άμεσα για να υπάρχουν το φως, η θερμότητα, τα ραδιοκύματα και από την αρχή η δομή της ύλης, με την οποία εμείς παρουσιαζόμαστε σαν ξεχωριστά πράγματα μέσα στο χώρο και στο χρόνο. Ο κενός χώρος είναι το Σύμπαν που αναζητούν πριν από τη στιγμή του Big Bang!  Στο εξής θα λένε: Ταυτόχρονο Σύμπαν, ά-μεσα και ανέκαθεν ολοκληρωμένο, το οποίο φαίνεται "ισότροπα" απών και ελλιπές σαν ένα άδειο δοχείο (όταν εμείς το κοιτάζουμε πολύ μακριά), ενώ αυτό ενεργεί μονίμως με τη μέγιστη δύναμη από την ελάχιστη απόσταση με το φαινόμενο της πυρηνικής έλξης (όταν το κοιτάζουμε πολύ κοντά). Η ενέργειά του είναι πάντα η ίδια και παρούσα με κύματα της πιο υψηλής συχνότητας, που συντηρούν τον "αφρό" της ύλης, (η οποία υπάρχει όπως τα στάσιμα κύματα, στα ελάχιστα χρονικά διαστήματα που γίνονται οι αυξομειώσεις και η μεταβίβαση της ενέργειας). Η παρουσία των μικροσκοπικών σωματιδίων σαν ποσά ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας σε στάσιμες καταστάσεις ή όχι, με τις πιο υψηλές συχνότητες των κυμάτων (10²⁰ Hz - 0,45244 x10⁴² Hz) θα αποτελέσει τη νέα θεωρητική ενοποίηση, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ταυτότητα του κενού χώρου με τη σταθερή ενέργεια όλου του Σύμπαντος. Και αργά στο μέλλον θα καταλήξουν να  πουν: Ά-μεση, δηλαδή εσωτερική και αυτενεργή Παρουσία → Κοινό, σταθερό και αυτοτελές Σύνολο, το οποίο συμμετέχει άμεσα στις ξεχωριστές υλικές εξελίξεις → Γενική Ιδέα → Παγκόσμια Νόηση = "Θεό"...